Güle güle Sezgin, dostum...

Bazı insanlar vardır, hangi sorunları olursa olsun susarlar... İçlerine atarlar...

Yürüme problemi yaşayıp, tekerlekli sandalyeye mahkum olsalar bile koşarlar, gülerler, ben hep buradayım derler...

1983 yılında başladığım meslekte, saha içi röportaj görevlerimde benim için önemli bir dost, arkadaş olmuştu Sezgin...

Galatasaray'ın derbi maçlarında hem sohbet ederdik, hem onunla röportaj yapardım... O sandalyeye mahkum bir insandı ama öyle olmadı, tribünde ayaktaydı, takımla beraber atağa kalkıyor, şut atıyor, nefis kurtarışlarla kalesini gole kapatıyordu...

Onu dimdik ayakta tutan renklerdi... Hayat onun için Galatasaraydı... Gerçek bir taraftar nasıl olmalıdır, taraftarların psikolojik anlamda irdelenmesi, yazıları yazılır, bu konuda tv programları gerçekleştirilir ve bu seyirci işini bilen bilmeyen konuşur ya bu ülkede...

Buna hiç gerek yoktu... Çünkü Sezgin yanıbaşımızdaydı... O gerçek bir taraftardı... Bir son mohikan daha aramızdan ayrıldı... Güle güle Sezgin dostum...