1992 sonbaharında, İran'ın Lorestan bölgesine bağlı bir köyünde dünyaya geldi Alireza. Göçebe bir ailenin en büyük çocuğu olarak, zorlu ekonomik şartlarda sürdürüyordu hayatını.
Çocukluk tutkusu herkesten farklı değildi. Küçük bir arkadaş çevresine sahip olduğu köyünde, işten kalan boş zamanlarını futbol oynayarak geçiriyordu. Futbol, taşrada yaşayan her çocuk gibi onun da tek ve en büyük tutkusuydu. Futbol dışında, Dal Paran adlı bir oyun oynuyorlardı. Taş fırlatarak oynanan bu oyun, zamanı geldiğinde Alireza'yı farklı kılacaktı.
Yaklaşık 200 ailenin yaşadığı köyde Alireza da ailesine yardım ediyor, çobanlık yaparak destek sağlıyordu. Ancak o, hayatını bu şekilde sürdürmeye niyetli değildi. Alireza, hemen hemen her küçük çocuk gibi futbolcu olmak istiyordu. Ancak babası Murtaza'nın tavrı netti. Oğlunun ütopik bir hayal peşinde koşmasına izin vermek istemeyen Murtaza, Alireza'nın işçi olmasını, en azından maaşlı bir hayat sürmesini istiyordu. Hatta oğlu bu sevdadan vazgeçsin diye formasını bile yırtıp atmıştı baba...
Alireza için veda vakti gelmişti. Çocukluk duygularıyla kararlılığını harmanlayan genç adam, henüz 12 yaşındayken evi terk etti. Yer, yol, yöntem bilmiyordu fakat hayali vardı. Artık geri dönüşü yoktu. En azından o böyle düşünüyordu. Bir akrabasından borç alıp ülkenin başkentine, Tahran'a gitti. Sarabias'tan Tahran'a giden yol, Alireza'nın zorlu hayatına daha büyük engeller de çıkaracaktı.
Alireza'nın sokak hayatı başlamıştı. Kalacak yeri olmadığı için genelde yoksul ve göçmen ailelerin toplandığı Azadi Meydanı'nda yatmaya başladı. Tahran'a giderken otobüste bir futbol antrenörüyle tanıştı. Antrenör onu takımına almayı teklif etti ancak karşılığında para istiyordu. Oysa Alireza'nın yiyecek almaya bile parası yoktu... Bir gün sokakta uyurken onu dilenci zanneden halk, önüne bozuk para bırakmıştı. Uyandığında paraları hayretle toplayan Alireza, uzun zaman sonra istediği gibi bir kahvaltı yapmıştı!
Alireza'nın hayatı engelleri aşmakla geçerken daha önce kendisinden para isteyen antrenör bu kez ona bir şans vermeyi kabul etti. Alireza için bir fırsat doğdu ancak bu şans onun hayatını sürdürmeye yetmiyordu. Zira iş bulması ve futbol oynarken bir yandan da çalışması gerekiyordu.
Takım arkadaşlarından birinin vasıtasıyla tekstil fabrikasında çalışmaya başladı Alireza. Artık hem futbol oynuyor hem de çalışıyordu. En önemlisi ise kalacak bir yeri vardı... Ancak bir süre sonra oradan ayrıldı. Sonraki durağı bir araba yıkamacıydı. Alireza'nın boyu uzundu, bu yüzden büyük ve pahalı arabaları o yıkıyordu. Alireza rutin bir şekilde araba yıkarken biri geldi... Arabasını yıkatmak için Alireza'nın çalıştığı yere gelen kişi, İran futbolunun bir numaralı efsanesi Ali Daei'ydi. Arkadaşları, Alireza'nın Ali Daei ile konuşması için ısrar ettiler ancak yapamadı... Çekingen bir karaktere sahip olan Alireza, Ali Daei ile konuşamadı. Hayatının en büyük fırsatını mı tepmişti? Hayır... Alireza'nın hayatı fırsatlara dayalı değildi. 12 yaşında evini terk eden, ailesinden uzak bir başına kalan, futbol için sokaklarda yaşamayı göze alan bir çocuk için fırsat, kendi başarabildiklerinden ibaretti.
Tekstil fabrikası, araba yıkamacı, pizzacı, sokak temizlikçiliği... Alireza, Tahran'a gittiğinden bu yana ayakta kalmak için her yolu denedi. Bazen tahammülü kalmıyordu ama vazgeçmek için imkanı yoktu. Sokakta kaldı, aç kaldı, tutkusunu hiçbir zaman yitirmedi ancak umutları zaman zaman yitme noktasına geldi. Her şey bitti derken yeni bir iş, yeni bir kalacak yer buluyordu ve yeniden umuda yolculuğu başlıyordu İranlı gencin.
Naft Tahran takımıyla antrenmanlara çıkan Alireza, başka bir takımın deneme gününe katılıp sakatlandığı için takımdan gönderildi. Artık sona yaklaşmıştı. Açılan kapılar beklemediği şekilde kapanıyordu. Ancak bir gün Naft Tahran'dan bir telefon aldı ve takıma geri dönebileceği söylendi. O gün, Alireza'nın hayatının dönüm noktasıydı. O telefon, Alireza'nın hayal kapısının anahtarıydı...
17 yaşında katıldığı Naft Tahran'da as takıma yükselen Alireza Beiranvand, İran'ın genç milli takımlarında da süre almaya başladı. Hayatının en zorlu günlerini geride bırakmıştı. Artık kalacak yer düşünmeyecekti, sokaklarda yatmayacaktı, her yeni gün farklı bir iş aramak zorunda değildi Alireza... Bundan sonrası onun işiydi.
Çocukluğundan gençliğine kadar karşısına çıkan amansız engelleri yıka yıka giden Alireza, kısa sürede İran'ın tanınan kalecilerinden biri oluverdi. Hayatının kırılma noktası olan Naft Tahran'dan 2016'da ayrıldı ve ülkenin dev kulübü Persepolis'e imza attı.
1.94 boyundaki dev eldiven, 2015'te İran Milli Takımı için de oynamaya başladı. 2018 Dünya Kupası'na katılmaya hak kazanan İran'ın kalesinde Alireza Beiranvand vardı. İspanya, Portekiz ve Fas'ın bulunduğu zorlu grupta 4 puan toplayan İran, İspanya ile Portekiz'in yalnızca bir puan gerisinde kaldı. Oynadıkları futbolla büyük saygı gördüler. Carlos Queiroz'un takımı futbol devlerine karşı korkusuzca meydan okurken Alireza Beiranvand da performansıyla adından söz ettirdi ve İran, turnuvada oynadığı 3 maçta kalesinde yalnızca 2 gol gördü.
Çocukluğunu Dal Paran oynayarak geçiren Alireza Beiranvand, futbol topunu da Dal Paran oyunundaki taşlar gibi kullanmaya başladı. Eliyle topu rakip yarı alana kadar yollayan Alireza, bu özelliğiyle futbol izleyicisinin dikkatini çekmeyi başardı.
Dünya Kupası'nda İran'ın Portekiz ile 1-1 berabere kaldığı maç, Alireza Beiranvand ile Cristiano Ronaldo'yu karşı karşıya getirdi. 53. dakikada Portekiz penaltı kazanırken topun başında Ronaldo vardı. Hayatı boyunca imkansızları başarmakta ustalaşan, yaşamın türlü türlü penaltılarını zor da olsa çelen Alireza, dünyanın en iyi futbolcusunun vuruşunu da kurtardı. Hayallerinin yolunda karşılaştığı zorluklarda hiçbir zaman gole izin vermeyen o çocuk, Cristiano Ronaldo'ya da geçit vermedi...
